Ace Carver here, P.I.

An APB was issued on the Indo-Instro-rock web site for information in connection with senior delinquents. Possibly still playing rock’n roll somewhere in violation of parole.

You know, I haven’t always been the hardboiled gumshoe that I am today. Once a pock-faced teenager with eighty-proof hormones rushing through my veins, more moons ago than I would care to divulge.

So I figure, I better fess up now voluntarily, before it gets ugly……

         Nu een washed-up, over-the-hill rock ‘n roller uit 1960, die week-ends lead guitar speelde  in dat kleine obscure dans schooltje van meneer Timmer in Den Haag wat tussen ons nozems beter bekend stond als the “Embers Club”. Waar de  Room Rockers ons met enkele jaren vooraf zijn gegaan en in deze club ook hun genesis hadden. Robbie Latuperisa zat op de Da Costa school waar hij af en toe, tussen gigs in Duitsland, een paar klassen kwam bijwonen en ons op de hoogte hield van de “Biz.”  Als mijn geheugen goed is heeft hij zijn studies uiteindelijk afgebroken en besloot ‘swerelds sombere nachten wat op te vrolijken met muziek. Voor mij zijn deze extra-curriculaire bezigheden oorzaak geweest dat ik als een baksteen ben gezakt.

 

Van onze school kwamen verder Dickie de Hoog (lead guitar, nu in California), Erik Berger (lead guitar),  Ronnie Robert, (Saxophone en Bass guitar), and last but not least, Richard v.d Wijck (Black Dynamites).   De kneepjes van het rock’n roll’n op gitaar heb ik geleerd van Rudy de Jong, waarna ik helemaal verdiept raakte in de surfer sound van ‘The Ventures.’ 

Het versieren van muziek instrumenten ging met kunst en vliegwerk. Een part- time job bij de gebroeders Metselaar van Toko Ajoe was net voldoende om de onkosten van mijn Puch brommer (with ape hangers en potje)  en mijn uit-jes te financieren.

De ouders van Ronnie waren Evangelisten die voor de kerk een Hoeffner gitaar hadden gekocht met een Geloso versterker erbij. Dat kwam stiekem goed van pas.

Eddie “Skinny Minnie” Haighton kwam van de vaart terug met een azuur-blauw gekleurde Fender guitar en Echolette. De grammofoon platen van de laatse top hits uit Amerika vielen ook beter in smaak dan “oldies but goodies”. Hij heeft mij op een keer uitzinnig blij gemaakt met een Wrangler spijkerbroek. Die waren hier alleen te krijgen bij Maison de Bonneterie op speciale bestelling.

Dit mode huis en hof leverancier was geen zaak waar wij djago’s gezien wilden worden. Wij hadden een reputatie op te houden.    

Via via hoorden we over een meisje die haar eigen drumset had. Een drum- set! Dat was het belangrijkste. Maar een meisje erachter? Daar hadden we nog nooit van gehoort. Winnie d’Ancona, aldus onze drumster, bleek echt talent te hebben en deed voor geen jongen onder. Haar beat bracht zelfs Skinnie Minnie aan het gojang. Rudy Liauw was ook van de partij en Ronnie Robert was terug uit Duitsland dus zo begon jamming at the Embers.

Voor de ouwe heer Timmer was dit een extra inkomen. Hij verkocht kaartjes bij de deur en kratjes Cola stonden naast hem in de gang. Als we de week-ends een uitvoering gaven hoefden we de zaalhuur niet te betalen.

Al eerder had Ronnie aangemonsterd bij Theo Boers en “The Canaries”. Zo hoopte hij de militaire dienst te ont-vliegen……In het nocturne leven, ergens op de buehne in Duistsland waar hij buiten de greep van de MP’s dacht te blijven.

Hij had echter niet gerekend op z’n moeder, voor iedereen “tante Ip”, voorgangster van de Pinkster gemeente, met oom Bernard en de Heer aan haar zijde. Resoluut als een pitbull zal ze zoonlief, al spartelend uit het slijk van de Goethestrasze in Muenchen onttrekken om hem bij de poort van de kazerne af te droppen. En voor twee lange jaren zal hij ‘smorgens met muziek in de oren worden gewekt…………..De reveille!

Hopelijk zou de drill-sergeant hem het verslapen afleren zodat hij zondags op tijd in de kerk komt. Maar dat was achteraf gezien teveel gevraagd.

Deze missie om Ronnie uit de greep van de wereld te redden moest gebeuren met hun ouwe blauwe Volvo. Die reed nog prima al kon je hier en daar de straatstenen door de vloer heen zien. Richard en ik werden gepaaid om mee te komen. Waarschijnlijk in de hoop dat wij Ronnie van z’n verkeerde gang konden overtuigen.

Wij sleepten en passant nog een hitch-hiker mee die een vrij tripje naar Duitsland niet afsloeg; Allemans vriend en bon vivant Jackie van Rooyen die niets had mee te nemen want al het benodigde zou hij wel versieren. Er was trouwens geen plaats meer want we waren bepakt en gezakt met segala lemper en rotti kukus, rijst in een bunkusan om het warm te houden en enkele bijgerechten met sambalans, en zo begonnen we onze trek naar Bavaria.

  Toevallig speelden daar vier Indo bands op een rijtje: Oety en z’n Real Rockers, The Black Dynamites, de “The Java-lins” en de Canaries. Wij vonden de “Canaries” in de Rhumba-bar. Een duistere gelegenheid waar, bij het binnen komen de zware bier-lucht tegen je gezicht sloeg. Een gevederde canarie zou hier subiet van z’n stokje vallen. De plaats was druk bezet met een mélange van amerikaanse GI’s enerzijds en leden van het edele ras anderzijds, die zo nu en dan hun verschil van mening hieromtrent met de nodige klapjes bijzetten.

Over de groupies zullen we het maar niet hebben en daar blijf ik bij. Invoking my fifth amendment right; Statute of limitation notwithstanding.

Na het spelen, meestal vier uur in de morgen, was er de gebruikelijke kumpulan om ergens te eten. Op een keer kwam Harry Koster van de B’Ds bij Ronnie zitten om zijn  hart uit te storten. Hij zat in de puree want z’n pianist had opgezegd. “Wel”, zei Ronnie, “Richard is hier, waarom neem je hem niet”. Richard zat aan de andere kant en gooide blikken naar Ronnie van “wat doe je me nou aan!” Want Richard had nog nooit op een podium gestaan en dansen vond hij koelie werk. Harry kon er wel wat van maken en het leger had hem al wat slag-vaardiger gemaakt,....... in de cantine; daar was het d’r op of geen vreten!

Long story short; Ronnie kwam mee naar huis en Richard bleef in Duitsland